Ik ben Gerrit, en ik steel als de raven......

Het is donderdag 17 april, en Betsy belt. Of ik zin heb om te 'helpen' bij het ringen van de jonge raven op de Utrechtse Heuvelrug. (Ik zeg er heel bewust geen plaatsnaam bij, want ik weet dat ook raven een breed publiek kunnen trekken, en dat is niet altijd goed voor de vogels). Ja, natuurlijk heb ik zin, en ik spring in de auto en sjees naar de afgesproken plek. Vrijwilligers van diverse roofvogelwerkgroepen hebben zich wekenlang ingespannen om de nestlocaties van deze prachtige, en bedreigde inheemse ZANGVOGELS te kunnen vinden, en komt hopelijk nu de beloning: Een paar gezonde jongen voorzien van een ring.

Als de klimmer bij het nest aankomt, zitten beide oudervogels in grove dennen in de buurt van het nest te roepen. Ze vinden het duidelijk niet OK, al die belangstelling voor hun kroost, maar echt agressief zijn raven niet. Dus we worden met rust gelaten. Maar als de klimmer in het nest kan kijken, komt er toch eerst een ietwat verontrustrend bericht. Er zijn twee jongen, maar die zitten met hun poten in een niet te ontwarren kluwen van touw verstrikt, en ook nog aan elkaar vast! Ze kunnen geen kant op, maar ze kunnen dus ook alleen gezamelijk uit het nest worden gehaald. En dat is een lastige klus.

Eenmaal beneden, blijkt de ernst van de situatie. Beide jongen zijn ogenschijnlijk fit en gezond, maar ze kunnen werkelijk geen kant meer op. Ze zitten zo verstrengeld in de kluwen, dat ze zonder twijfel beide dood zouden zijn gegaan, gezamelijk bungelend aan een tak van een grove den. Vliegen was onmogelijk geweest.

Een kluwen touw om de poten van twee jonge raven

Blijkbaar maken raven hun nest graag af met een bekleding van touw, haar en ander zacht materiaal. Het komt dus wel eens voor dat jonge vogels verstrikt raken in die bekleding en zo ellendig aan hun einde komen. Voor deze twee jongen kwam de redding gelukkig op tijd.

Corvus corax - Raaf, ongeveer drie weken oud

Het is weer lente.....

Het is alweer een paar weken geleden, maar ik ga toch nog even een berichtje schrijven over het begin van de lente. Voor veel mensen is dat een veld met narcissen, of het stijgen van de temperatuur ofzo. Voor mij heeft dat veel meer te maken met de komst van bepaalde soorten roofvogels, zoals de bruine kiekendief en, iets later, de grauwe kiekendief.

Na een lange trektocht vanuit Noord-Afrika (Mauretanie, Marokko) via Gibraltar of over Malta, komen de 'kieken' aan in Noord-Europa, waar ze snel weer op zoek gaan naar hun favoriete broedgebieden. Eén van die gebieden is de Oostvaardersplassen, waar de bruine kiekendief een perfecte habitat vindt voor het voortbrengen van het nageslacht. En dan is het voor mij de kunst om de eerste, of althans, één van de eerste teruggekeerde vogels te spotten boven de fourageergebieden. En dan zie je dus soms dit:

Circus aeruginosus - Bruine kiekendief, adulte man

Ik denk aan deze vogel te kunnen zien dat hij (ernstig) vermagerd is. En dat is niet verwonderlijk, als je bedenkt hoeveel kilometers hij af heeft moeten leggen om hier aan te komen. En elk jaar komen deze vogels weer op hetzelfde gebied af, zonder Tom-Tom of wegenkaart. Wonderbaarlijk.

En daar wordt ik nou weer blij van... Snap je?

Arend of buizerd?

De arendbuizerd die ik vandaag gefotografeerd heb op de 2e Maasvlakte is een dwaalgast. Een bijzonderheidje dus. Want normaal gesproken komt deze vogel helemaal niet in Nederland voor. Het is een exoot, dus. Dat wil alleen niet zeggen dat hij zich hier niet thuis zou voelen. Integendeel, hij wordt al wekenlang op deze locatie gezien en gefotografeerd. Hij is vaak in gezelschap van twee 'gewone' Hollandse buizerds en die lijken hem/haar geen storende indringer te vinden. 

Arendbuizerd - Buteo rufinus, juveniel

Het leefgebied van de arendbuizerd bevindt zich voornamelijk in landen ver ten oosten van Nederland. De Balkan, Rusland, maar vooral Azie en het Arabisch schiereiland, daar komt de arendbuizerd voor. En in recente jaren zijn er een klein aantal broedparen in Hongarije opgedoken. Dit doet vermoeden dat er in de nabije toekomst wel eens meer meldingen van arendbuizerden in West-Europa gedaan zullen worden. Misschien zijn er nu al wel veel meer in West-Europa en worden ze steeds aangezien voor gewone buizerden?

Achterna gezeten door een agressieve slechtvalk

Het is vrij eenvoudig te zien waarom deze prachtige rover zo'n ambivalente naam heeft. In de vlucht, van onderen bezien, lijkt de arendbuizerd inderdaad veel op onze eigen buizerden. De verschillen zijn klein en voor een leek nauwelijks te zien. Maar dan gaat het vooral om het uiterlijk van het verenkleed. De vlucht zelf is, mede door het grotere formaat van de arendbuizerd, veel meer arend-achtig, trager en elastischer. Een arendachtige buizerd, dus. Of een buizerdachtige arend, wat u wilt.

Er is genoeg voor iedereen.....

Vandaag heb ik mijn perfecte daginvulling kunnen kiezen: Een magazijnkeuring uitvoeren en voldoende tijd over hebben om lekker een paar uur in de natuur rond te hobbelen, op zoek naar roofvogels. Het doel van vandaag was, om de arendbuizerd te 'vangen' die al weken op de tweede Maasvlakte rondvliegt. Om precies te zijn, bij het speciebagger-depot 'De Slufter'.

Het zou zomaar kunnen dat dit stukje Nederland in de nabije toekomst mijn favoriete plekje gaat worden. Wat een weelde, zeg! Ik heb in de stormachtige wind, bij een heerlijk zonnetje en een graadje of 17, niet alleen die arendbuizerd gevonden, maar nog veel meer leuks:

Arendbuizerd - Buteo rufinus

Blauwe kiekendief - Circus cyaneus

Slechtvalk - Falco peregrinus

Buizerd - Buteo buteo

En allemaal waren ze op zoek naar iets te eten, een muis of een zangvogeltje of zelfs libellen, wormen en insecten. En het mag er dan voor veel mensen gruwelijk uitzien, maar onderstaande foto van een etende torenvalk is voor mij wel een mooie beloning voor de moeite en het geduld dat ik heb moeten investeren.

Torenvalk - Falco tinnunculus

En je zou denken als al die vogels tegelijk op dat kleine oppervlak (ongeveer 1 bij 1 kilometer) aan het jagen zijn, er dus een moordende concurrentie moet zijn om aan voldoende prooi te komen. Maar ja, als je dan hieronder deze kraai een zangvogeltje naar binnen ziet werken, dan realiseer je je dat er genoeg is voor iedereen.......

Zwarte kraai - Corvus corone

Lauwersmeer

Een van mijn favoriete plekken voor het fotograferen van roofvogels is het gebied rondom het Lauwersmeer. Een aantal jaar geleden ben ik daar voor het eerst oog in oog komen te staan met de Grauwe kiekendief, en vervolgens ook met Madeleine Postma van de Werkgroep GK. Afgelopen vrijdag had ik eindelijk weer eens de gelegenheid om daar een hele dag rond te struinen.

Ik was op zoek naar de jonge oehoe die daar al een paar dagen achter elkaar gezien was bij de kazerne aan de Strandweg in Zoutkamp. Ook is het een goed gebied voor zeearenden en alle soorten kiekendieven. En het is ook de tijd van het jaar voor doortrekkende visarenden, en die houden erg van dit soort gebieden. Tel daar bij op dat er ook veel buizerden en torenvalken te zien zijn, en je zult begrijpen dat ik met plezier die 200 kilometer naar het nooden rijd.

Ik heb ruim een uur gezocht naar de oehoe, die weliswaar op donderdag niet meer gemeld was, maar die toch goed te vinden zou moeten zijn als hij er nog wel was. Maar geen geluk. Dus ben ik daarna verder gereden naar Paesens en Moddergat, een gehucht aan de uiterste rand van Friesland, net voordat je de Waddenzee inloopt. Een heel klein schattig dorpje met een kerkje waar het kerkhof aan de voorzijde ligt, en waar de grafstenen regelmatig worden gepoetst, maar wel scheefhangen.

Weinig tijd, weinig foto's

Ik had erg uitgekeken naar dit voorjaar en de zomer. De mogelijke nesten van de grauwe kiekendief in Flevoland, het ringen van de jongen van de wespendief in Bosch en Duin en zoeken naar de steenarend in Slovenie, allemaal roofvogelavonturen waar ik erg veel zin in had. En uiteraard 'gewoon' op zoek naar de blauwe kiekendief in Zeewolde, bruine kiekendieven in de Noord-Oost polder en zeearenden in de Biesbosch.

Maar er is allemaal niet veel van terecht gekomen. Het blijkt een erg slecht muizenjaar te zijn en dat zorgt ervoor dat er nauwelijks grauwe kieken in Flevoland zijn. Ook zat het weer soms erg tegen, met veel regen en kou, vooral in de weekenden. En mijn eigen bedrijf heeft ook wel eens aandacht nodig in het weekend. En als je dan ook nog niet op tijd kunt zijn voor het ringen van de jongen van de wespendief, door een wegopbreking en onmogelijke omleidingen in Bosch en Duin en Zeist, dan kun je zomaar tot de ontdekking komen dat je in juli/augustus nog niet één leukefoto hebt kunnen maken.

Op vakantie in Slovenie bleek ook nog eens dat de steenarend daar zich maar zelden op een acceptabele hoogte laat zien, dus ik heb het moeten doen met onderstaande plaatjes van een rode wouw en een torenvalk, beiden gefotografeerd in Herrstein, in Duitsland. Prachtig, maar minder dan waar ik op gehoopt had. Nu maar hopen op een beter najaar......

Milvus milvus - Rode wouw

Falco tinnunculus - Torenvalk, vrouw.

"Gewoon, een buizerd"

Ik heb al wel eens eerder gezegd dat er mensen zijn die blijkbaar de schoonheid van een 'gewone' Hollandse buizerd niet zien, of niet willen zien........

Buteo buteo - Buizerd. Blauwe Stad, Groningen.

Zeg nou zelf.............