Ik ben Gerrit, en ik steel als de raven......

Het is donderdag 17 april, en Betsy belt. Of ik zin heb om te 'helpen' bij het ringen van de jonge raven op de Utrechtse Heuvelrug. (Ik zeg er heel bewust geen plaatsnaam bij, want ik weet dat ook raven een breed publiek kunnen trekken, en dat is niet altijd goed voor de vogels). Ja, natuurlijk heb ik zin, en ik spring in de auto en sjees naar de afgesproken plek. Vrijwilligers van diverse roofvogelwerkgroepen hebben zich wekenlang ingespannen om de nestlocaties van deze prachtige, en bedreigde inheemse ZANGVOGELS te kunnen vinden, en komt hopelijk nu de beloning: Een paar gezonde jongen voorzien van een ring.

Als de klimmer bij het nest aankomt, zitten beide oudervogels in grove dennen in de buurt van het nest te roepen. Ze vinden het duidelijk niet OK, al die belangstelling voor hun kroost, maar echt agressief zijn raven niet. Dus we worden met rust gelaten. Maar als de klimmer in het nest kan kijken, komt er toch eerst een ietwat verontrustrend bericht. Er zijn twee jongen, maar die zitten met hun poten in een niet te ontwarren kluwen van touw verstrikt, en ook nog aan elkaar vast! Ze kunnen geen kant op, maar ze kunnen dus ook alleen gezamelijk uit het nest worden gehaald. En dat is een lastige klus.

Eenmaal beneden, blijkt de ernst van de situatie. Beide jongen zijn ogenschijnlijk fit en gezond, maar ze kunnen werkelijk geen kant meer op. Ze zitten zo verstrengeld in de kluwen, dat ze zonder twijfel beide dood zouden zijn gegaan, gezamelijk bungelend aan een tak van een grove den. Vliegen was onmogelijk geweest.

Een kluwen touw om de poten van twee jonge raven

Blijkbaar maken raven hun nest graag af met een bekleding van touw, haar en ander zacht materiaal. Het komt dus wel eens voor dat jonge vogels verstrikt raken in die bekleding en zo ellendig aan hun einde komen. Voor deze twee jongen kwam de redding gelukkig op tijd.

Corvus corax - Raaf, ongeveer drie weken oud

Het is weer lente.....

Het is alweer een paar weken geleden, maar ik ga toch nog even een berichtje schrijven over het begin van de lente. Voor veel mensen is dat een veld met narcissen, of het stijgen van de temperatuur ofzo. Voor mij heeft dat veel meer te maken met de komst van bepaalde soorten roofvogels, zoals de bruine kiekendief en, iets later, de grauwe kiekendief.

Na een lange trektocht vanuit Noord-Afrika (Mauretanie, Marokko) via Gibraltar of over Malta, komen de 'kieken' aan in Noord-Europa, waar ze snel weer op zoek gaan naar hun favoriete broedgebieden. Eén van die gebieden is de Oostvaardersplassen, waar de bruine kiekendief een perfecte habitat vindt voor het voortbrengen van het nageslacht. En dan is het voor mij de kunst om de eerste, of althans, één van de eerste teruggekeerde vogels te spotten boven de fourageergebieden. En dan zie je dus soms dit:

Circus aeruginosus - Bruine kiekendief, adulte man

Ik denk aan deze vogel te kunnen zien dat hij (ernstig) vermagerd is. En dat is niet verwonderlijk, als je bedenkt hoeveel kilometers hij af heeft moeten leggen om hier aan te komen. En elk jaar komen deze vogels weer op hetzelfde gebied af, zonder Tom-Tom of wegenkaart. Wonderbaarlijk.

En daar wordt ik nou weer blij van... Snap je?