Salisbury Cove, Maine

Twee jaar geleden, op deze dag, 10 april 2010 dus, was ik met mijn vader in Maine, USA. Ik was op bezoek bij mijn tante Ger, zijn oudste zus, die toen al 91 (!!) was, en bij mijn nicht Cookie en haar vriendin Val. Het was een bijzondere reis, omdat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat mijn vader zijn zus nog in zijn armen zou kunnen sluiten. Gisteren heb ik, samen met mijn vader en een aantal van mijn lieve nichten, neef en aanhang, symbolisch afscheid genomen van mijn tante, die een aantal weken geleden is overleden, door het uitstrooien van een handvol as in een parkje in mijn vader's woonplaats. Ik ben dus in een wat melancholische bui...

De 9e en 10e april van 2010 waren dus belangrijke dagen voor me, om meer dan één reden. Want deze twee dagen zijn ook onlosmakelijk verbonden met mijn eerste 'face-to-face' ontmoeting met de Amerikaanse Zeearend, oftewel de Bald eagle. Volgens mijn nicht stikte het in de omgeving van de zeearenden, maar ik had al drie dagen rondgelopen op Mount Desert Island zonder ook maar één glimp van deze reuzen op te vangen. Totdat mijn nicht Cookie een tip kreeg van een collega, dat er een heel goede kans was om een zeearend te zien op een bepaald weggetje in Salisbury Cove, niet ver van Bar Harbor, waar mijn tante woonde. Deze arend zou vaak in een bepaalde boom zitten, op gezette tijden. Maar meer details had zij ook niet. Dus ik erheen.......

Op de 9e april was ik vroeg in de ochtend al op de aangeduide locatie, op een smal weggetje langs een klein meertje, met een kleine boerderij aan de rand van het water. Het was mistig en grijs, een beetje troosteloos en kil. Ik ben in de auto blijven zitten en heb mijn ogen permanent de omgeving af laten zoeken, wachtend op een glimp van het nationale symbool van de USA! En het heeft ruim drie uur geduurd, maar de entree die de zeearend uiteindelijk maakte, was dan ook de moeite van het wachten meer dan waard!

Amerikaanse zeearend - Haliaeetus leucocephalus. Adult.

Met een zachte glijvlucht, op fluisterstille vleugels, kwam uit de nevel een volwassen zeearend op me af die zich met een elegant bochtje en een soepele rembeweging in een dichtbij staande boom 'parkeerde'. Ademloos heb ik zitten kijken naar deze magnifieke verschijning, bang om me te verroeren om de zeearend maar vooral niet weg te jagen.

Zittend op een tak, speurend, en wachtend?

Uiteindelijk ben ik toch maar een paar passen naar haar/hem (?) toegelopen, steeds iets dichterbij, totdat ik bovenstaande foto heb kunnen maken. En toen bleek maar weer eens, dat mensen vaak een volledig verkeerde inschatting maken van hun eigen belangrijkheid en invloed op de natuur om hen heen. Want zo'n zeearend, die is helemaal niet onder de indruk van mij, hoor. Dat denk ik maar. Die arend, die is helemaal niet met mij bezig. Die is bezig met zijn/haar volgende maaltijd, niet met kleine, onbeduidende Michel uit Utrecht. Welnee. Die zeearend heeft me in dertig minuten niet één keer bekeken, heeft niet één keer zijn kop gedraaid om te zien wat ik nou van plan was, nee, die heeft mij niet eens gezien!! Ik werd echt volledig genegeerd, ik deed er niet toe, totaal niet.

Maar wellicht was er nog een andere reden dat deze zeearend zich niets van mij aantrok??? Later meer........