Knipoog....

Gisteren was het zonnig en warm (8 graden) en ik had gewoon geen zin om te werken. Ik zat naar buiten te staren naar de blauwe lucht en dacht aan zeearenden..... Als een jochie van 8 of 9 zat ik daar, net alsof ik op school was, dromend van het moment dat de bel zou gaan en ik weer naar buiten mocht, rennen, spelen en voetballen..... Zo'n gevoel.

Wat is het toch fijn om eigen baas te zijn.

Twee uur later draaide ik mijn auto de Dodaarsweg in Zeewolde in, op zoek naar blauwe kiekendieven en ruigpootbuizerds. Ik was toen al een uur wezen posten bij het Greppelveld in Elburg, in de hoop dat de zeearenden van afgelopen zaterdag daar zouden zitten, op zoek naar een late lunch. Maar helaas, no deal! Gelukkig is er dan altijd nog de Dodaarsweg.

Ik zag het direct. Een drukte van belang, gelukkig niet qua mensen, maar qua vogels. Kiekendieven schoten heen en weer over de lage begroeing, torenvalken stonden te bidden boven het veld, en in de verte zag ik een ruigpootbuizerd met luie vleugelslag tegen de wind in boven de struiken wieken, op zoek naar een muis.

Maar de ster van de show was toch weer een 'gewone' buizerd. Heen en weer vliegend tussen een verkeersbord, een ander verkeersbord, de graskant en de stroken luzerne in het veld, slaagde hij/zij er keer op keer in om een prooi te vangen. Ik heb deze prachtvogel minimaal drie prooien naar binnen zien werken in minder dan een uur. En toen ik bij het weggaan nog een keer langs de plek kwam waar hij/zij zat uit te buiken, stelde ik zachtjes de vraag: 'Hoe doe je dat nou elke keer, hoe flik je dat nou?' Ik kreeg geen antwoord. Ik maakte dit statieportret en reed hoofdschuddend naar huis.

Nu, uren later, begrijp ik hoe mensen zich voelen die Hans Klok de vraag stellen hoe die laatste truc nou werkt. Hans zal zijn hoofd schudden, zijn schouders ophalen en zeggen: 'It's a kind of magic'. En terwijl je je dan teleurgesteld omdraait omdat je niet begrijpt hoe hij 'em dat elke weer flikt, krijg je als afscheidsgebaar nog snel even die alwetende knipoog........ 

Wespenraat....

Elk jaar, rond de kerst, maakt heel Nederland lijstjes met goede voornemens. Kinderen die bijna jarig zijn, maken een verlanglijstje. En een boodschappenlijstje bestaat uit dingen die we willen halen, omdat we ze nodig hebben. Ik had voor 2011 ook een lijstje gemaakt. En de wespendief stond erop.

Ik had het voornemen om in 2011 een mooie foto te maken van een wespendief, omdat ik dat wilde én omdat ik dat nodig vond. Maar de wespendief is een 'moeilijke' vogel, schuw en niet erg talrijk aanwezig in Nederland. Ze maken een nest in een hoge boom in het bos, bovenop de kruin van naaldbomen is favoriet. Dus vind er maar eens één die lang genoeg in beeld is om een goeie foto te maken.

Maar dankzij Betsy, de moeder van Petra, kwam ik op het spoor van een nestelend paar wespendieven in Bosch en Duin, bij Zeist. Zij heeft me laten zien waar in het bosperceel het nest zich zou moeten bevinden. En dan is het dus eigenlijk alleen nog maar een kwestie van geduld en veel geluk.......

Wespendief - Pernis apivorus

Op 7 juli 2011 ben ik naar Bosch en Duin gereden, naar het betreffende stukje bos gelopen en heb me verdekt opgesteld onder een grove den, met uitzicht op het nest en de omringende bomen. Ik heb geduld gehad, veel geduld. Maar ook geluk, heel erg veel geluk. Op het moment dat ik eigenlijk niet meer geloofde dat ik überhaupt iets te zien ging krijgen, kwam dit mannetje tussen de bomen door aanvliegen richting het nest, en maakte een tussenlanding op een tak, schuin onder het nest.

Ik was met stomheid geslagen. Ik besefte eigenlijk ook niet echt goed wat ik nou precies zag. De vogel landde op één poot op de tak, keek schichtig om zich heen en vloog na 10 seconden weer weg, het bos in. Met een reusachtig stuk wespenraat in zijn linkerpoot. Maar dat had ik eigenlijk niet eens gezien. Zoals ik me ook niet eens gerealiseerd heb dat ik in die tien seconden wel twintig foto's had gemaakt!

En nu vliegend.

Drie minuten later zag ik hem weer, nu door de bomen flitsend en landend op het nest, waarna ik hem twintig seconden later alweer cirkelend op de thermiek omhoog zag stijgen boven het bos. Pas toen ik thuis de foto's op de computer had staan, besefte ik hoe uniek deze foto wel was. Ik heb aan veel mensen moeten uitleggen dat dit echt een wilde vogel is, en dat ik geen gebruik heb gemaakt van Photoshop of iets dergelijks.

Ik heb een wens in vervulling zien gaan, in 2011. Ik hoop dat de jongen van deze wespendieven gezond en wel het nest hebben kunnen verlaten. En ik zou alleen nog graag willen dat ik deze wespendief nog één keer zou mogen zien, en dan zou ik heel zachtjes tegen hem willen zeggen:

'Bedankt dat ik je heel even heb mogen zien en dat je heel even voor mij hebt willen stilzitten'.

Roofvogels tellen in Flevoland

Afgelopen zaterdag, 21 januari, heb ik meegedaan aan de wintertelling van roofvogels door de Stichting Vogel- en Natuurwacht Zuid Flevoland. Dit was op uitnodiging van het bestuur van de Werkgroep Grauwe kiekendief, omdat de Natuurwacht zelf niet voldoende vrijwilligers op de been kon krijgen. En bovendien is er natuurlijk voldoende informatie te verzamelen op zo'n dag die ook voor de Werkgroep belangrijk is. Dus, verzamelen om 9.00 uur, 10.30 uur het veld in en om 15.30 uur terug op het startpunt voor een kop soep. En tussendoor 5 heerlijke uren in de natuur, op zoek naar avontuur.

Het was niet de allermooiste dag om met je fototoestel aan de slag te zijn in de buitenlucht. Dikke wolken, grijs, grauw en koud met een regenachtige start. En veel wind. Heel veel wind. Ik was op stap met Sjoerd Sipma, van de werkgroep, en die heeft me heel veel verteld over zijn werk bij de werkgroep, over roofvogels in het algemeen en over grauwe kieken in het bijzonder. Leuke vent, leuke dag.

We reden rond 13.00 uur langs het Greppelveld, langs de N306 bij Elburg. Daar stopten we even om een weiland met schapen te inspecteren en te zien of daar toevallig nog een buizerd of ruigpootbuizerd te zien zou zijn. Ineens stootte Sjoerd me aan en zei: 'Pak je toestel. Nu! Zeearenden, twee!'

Jammer van het slechte licht, maar toch een mooie herinnering

Wat een imposant gezicht, zeg, een zeearend die uit een Nederlands weilandje, tegen de wind in, probeert op te stijgen. Een paar schapen stonden schaapachtig te kijken naar het geweldige gevecht van deze kolossale rovers met de omstandigheden. En tegelijkertijd sta ook ik er verbaasd van hoe snel deze 'Barnevelders' (volgens de heren van de Werkgroep Grauwe Kiekendief) hoogte hadden gewonnen en zich op de wind lieten meevoeren naar het Drontermeer. In één woord: Schitterend. En in twee woorden: Vet cool.

Een bijzondere ontmoeting....

Een grijze, gure februarimorgen in 2007. Berichten over een paartje zeearenden in de Oostvaardersplassen uit 2005 en 2006 zijn inmiddels allang bevestigd: We hebben broedende zeearenden in Nederland!! En op 50 kilometer van Utrecht!!

Gewapend met mijn Canon EOS 350 D en mijn 100-400 mm zoomlens toog ik vol goede moed naar het Jan van den Boschpad, waar de meeste waarnemingen werden gemeld. Er vlogen er toendertijd drie in het gebied, een broedend paar en wellicht het jonge dier dat in 2006 geboren was. Dus ik had goede hoop dat ik een 'vliegende deur' voor mijn lens zou krijgen.

Toen ik aankwam op mijn plekkie waar ik de meeste kans dacht te hebben, scheen er al geen zon meer. Het trok helemaal dicht en de bewolking was dik en donkergrijs. Ik had nog niet heel veel ervaring met het fotograferen in dergelijke omstandigheden, dus ik had geen belichtingscorrectie ingesteld. Bovendien, er moest eerst nog wel een zeearend verschijnen, voordat ik überhaupt aan fotograferen kon denken.

Ik heb daar 4 uur gestaan. Geen zeearend, geen buizerd, geen torenvalk. Wel kou, veel kou. En wind, een harde gure wind die me het gevoel gaf dat ik zonder jas van huis was gegaan. Ik had geen gevoel meer in mijn vingers en een stekende tintelende pijn in mijn oren en neus, toen ik tenslotte besloot om eieren voor mijn geld te kiezen.Ik ging naar huis. Stomme beesten, die zeearenden.

Ik deed mijn rugzak open om mijn camera op te bergen. Ik had de lens al ingeschoven en de lensdop zat er al weer op. Een laatste blik naar de einder deed me echter verstijven en zonder naar mijn handen te kijken greep ik de camera weer vast, schoof de lens weer naar de 400 mm stand en deed de lenskap van de lens. Ik dacht nog: 'Goh, dat is een flinke buizerd'. In een rechte lijn, vanuit de Oostvaardersplassen in de richting van Almere Stad vliegend, kwam een roofvogel op mij af vliegen op ongeveer 50 meter hoogte. Ik keek door de zoeker van mijn camera en ben gaan 'knippen'.

Had ik nou maar.... Als ik geweten had..... Stom, stom, stom....

As is verbrande turf, en gedane zaken nemen geen keer. Bovendien zijn de foto's nog best aardig uitgekomen. Tot op de dag van vandaag ben ik nog onder de indruk van die eerste ontmoeting met de grootste in Nederland voorkomende roofvogel. Ik voel ook nog steeds de pijn in mijn vingers en mijn andere uitstekende delen toen die in de auto langzaamaan ontdooiden. Toch weer een dag om nooit meer te vergeten.



Hoe het ooit begon.....

Ik heb in het verleden een aantal maal een baan gehad als verkoopadviseur buitendienst (sjiek voor 'vertegenwoordiger') waardoor ik veel onderweg was met de auto. Je komt dan langs vele mooie plekken, en soms op een tijdstip waarop je nét je boterhammetje op wilt peuzelen. Een mens moet toch eten, nietwaar?

Ik moest op een dag, ergens in het vroege voorjaar van 2004, in Almere zijn, om daar bij een klant wat magazijnstellingen te verkopen. Vlak bij de Oostvaardersplassen, bij het Jan van den Boschpad, als u dat wat zegt. Ik had ook mijn digitale compactcamera bij me, een Canon Powershot G3, en die lag op de passagiersstoel naast me toen ik weg reed bij de klant.

Op zoek naar een mooi plekje om de auto neer te zetten en mijn lunch op te eten, kwam ik langs een woonwijk die bijna ín het bos lag. Langzaam rijdend reed ik naar een rustig plekje om de auto neer te zetten. En terwijl ik de kant van de weg opzocht en de auto langzaam uit liet rollen, zag ik uit mijn ooghoek een forse wit/zwart gestreepte vogel in een boom zitten die direct mijn aandacht trok. Ik zette de auto stil, deed mijn raam naar beneden aan de passagierskant en greep mijn camera.

Buizerd - Buteo buteo

Ik heb een uur gedaan over mijn lunch, want deze prachtige buizerd is dat hele uur onverstoorbaar blijven zitten. Vanaf dat moment was ik verkocht. Die strenge blik, die houding van majestueuze kracht en onafhankelijkheid, die absolute schoonheid van een vogel, die zorgt er nu voor dat ik elke mogelijkheid die ik heb eropuit trek met mijn camera, dat ik af en toe verdwijn van de aardbol, en mezelf verlies in de leefomgeving van de roofvogels.

Mijn eerste blog.....

Zojuist een weblog aangemaakt. Het leek niet moeilijk, dus ik dacht, ik probeer het eens. Na een paar half afgemaakte pogingen bij andere aanbieders toch maar gekozen voor deze site. 'Eens kieken wat daar van komt'.

Ik denk dat ik de behoefte niet kan onderdrukken om jullie allemaal mee te laten genieten van de foto's die af en toe maak van roofvogels in het wild. Ik ben soms avonden zoet met het rondsturen van foto's per email, dus ik hoop dat dit daarvoor een mooie oplossing is. Ik kan mijn verhaal kwijt en mijn foto's laten zien, en het kost me minder tijd en moeite, hoop ik.

De directe aanleiding voor het maken van deze blog is eigenlijk te vinden in de ontmoetingen die ik in de afgelopen jaren heb gehad met diverse vogelaars, natuurbeheerders, fotografen en dierenbeschermers. Ik zou zomaar een lijst met twintig mensen kunnen opstellen die in meer of mindere mate hebben bijgedragen aan het idee dat ik mijn foto's op internet moet zetten. Ikzelf vind in veel gevallen dat de foto's die ik maak niet goed genoeg zijn voor publicatie. Maar sommige foto's zijn inderdaad zo mooi en uniek, dat ik ze toch graag wil laten zien.

Vrouwtje Blauwe kiekendief - Circus cyaneus

Ik ga ook proberen te vertellen hoe leuk het is om met je bergschoenen door de 'wildernis' te banjeren,op zoek naar een slechtvalk, een grauwe kiekendief of een zeearend. Een speurtocht door de natuur die heel vaak mooie ontmoetingen en mooie foto's oplevert. Maar ook, hoe frustrerend het kan zijn als je een paar uur hebt zitten wachten op een mannetje blauwe kiekendief en dat je bij thuiskomst op waarneming.nl moet lezen dat hij in een weiland 500 meter verderop gefotografeerd is. Balen. Maar dat hoort er dus wel bij.

Ik hoop dat ik het voor elkaar krijg om jullie regelmatig met leuke berichten en mooie foto's te verrassen. Laat me weten wat jullie ervan vinden. Ik stel jullie aandacht en jullie mening zeer op prijs.

Veel plezier.