Een grijze, gure februarimorgen in 2007. Berichten over een paartje zeearenden in de Oostvaardersplassen uit 2005 en 2006 zijn inmiddels allang bevestigd: We hebben broedende zeearenden in Nederland!! En op 50 kilometer van Utrecht!!
Gewapend met mijn Canon EOS 350 D en mijn 100-400 mm zoomlens toog ik vol goede moed naar het Jan van den Boschpad, waar de meeste waarnemingen werden gemeld. Er vlogen er toendertijd drie in het gebied, een broedend paar en wellicht het jonge dier dat in 2006 geboren was. Dus ik had goede hoop dat ik een 'vliegende deur' voor mijn lens zou krijgen.
Toen ik aankwam op mijn plekkie waar ik de meeste kans dacht te hebben, scheen er al geen zon meer. Het trok helemaal dicht en de bewolking was dik en donkergrijs. Ik had nog niet heel veel ervaring met het fotograferen in dergelijke omstandigheden, dus ik had geen belichtingscorrectie ingesteld. Bovendien, er moest eerst nog wel een zeearend verschijnen, voordat ik überhaupt aan fotograferen kon denken.
Ik heb daar 4 uur gestaan. Geen zeearend, geen buizerd, geen torenvalk. Wel kou, veel kou. En wind, een harde gure wind die me het gevoel gaf dat ik zonder jas van huis was gegaan. Ik had geen gevoel meer in mijn vingers en een stekende tintelende pijn in mijn oren en neus, toen ik tenslotte besloot om eieren voor mijn geld te kiezen.Ik ging naar huis. Stomme beesten, die zeearenden.
Ik deed mijn rugzak open om mijn camera op te bergen. Ik had de lens al ingeschoven en de lensdop zat er al weer op. Een laatste blik naar de einder deed me echter verstijven en zonder naar mijn handen te kijken greep ik de camera weer vast, schoof de lens weer naar de 400 mm stand en deed de lenskap van de lens. Ik dacht nog: 'Goh, dat is een flinke buizerd'. In een rechte lijn, vanuit de Oostvaardersplassen in de richting van Almere Stad vliegend, kwam een roofvogel op mij af vliegen op ongeveer 50 meter hoogte. Ik keek door de zoeker van mijn camera en ben gaan 'knippen'.
Had ik nou maar.... Als ik geweten had..... Stom, stom, stom....
As is verbrande turf, en gedane zaken nemen geen keer. Bovendien zijn de foto's nog best aardig uitgekomen. Tot op de dag van vandaag ben ik nog onder de indruk van die eerste ontmoeting met de grootste in Nederland voorkomende roofvogel. Ik voel ook nog steeds de pijn in mijn vingers en mijn andere uitstekende delen toen die in de auto langzaamaan ontdooiden. Toch weer een dag om nooit meer te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten