En zo is het gekomen.......

Aan de rechterkant van mijn weblog zie je altijd die foto staan van een jong van de grauwe kiekendief. Deze heb ik genomen op 8 juli 2011, een dag waarop ik, met medewerkers en vrijwilligers van de Werkgroep Grauwe Kiekendief, in Zeewolde mocht helpen met het ringen en 'taggen' van grauwe kiekendieven. Ik heb zo'n jonge vogel in mijn handen gehad, en dat is een gevoel dat me lang zal heugen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik een héél klein rolletje mag spelen in het behoud van deze schitterende Nederlandse broedvogels. Het werk van de WGK is zo vreselijk belangrijk, dat kan ik niet vaak genoeg roepen. Vandaar de foto met de link, zodat je zelf kunt gaan kijken op hun website.

Mijn eerste contact met de WGK stamt van 13 mei 2011. Petra was een paar dagen naar Budapest, en ik had besloten om er ook een paar dagen tussenuit te knijpen, op zoek naar een voor mij nieuwe soort, de grauwe kiekendief. Het was de tijd van het jaar waarin de meeste grauwe kiekendieven net terug zijn gekomen uit hun leefgebieden in Afrika, maar nog op zoek zijn naar een geschikte partner en een geschikte nestplaats. Historisch gezien vind je in Nederland de meeste grauwe kieken in Groningen, dus ik besloot mijn geluk te beproeven in Zoutkamp, bij het Lauwersmeer. Op waarneming.nl waren er daar twee gemeld, dus.......

Goed weer, dus het tentje en de fiets mee, en neergestreken op Camping 't Ol Gat in Zoutkamp. Aanradertje voor mensen die rust willen. Zeker een keertje heen gaan. Is de moeite waard.

Op 12 mei heb ik de hele dag bij het Lauwersmeer rondgehangen. Uiteraard heb ik geen grauwe kiek gezien, want dat gaat zo, als je je vantevoren niet goed informeerd. Wel mooie foto's kunnen maken, maar niet van roofvogels.....

Tureluur - Tringa totanus

Wel heb ik die dag kennis gemaakt met Hans Gartner, een boswachter van Staatsbosbeheer. Hij vertelde me dat hij dacht te weten waar de grauwe kieken gezien waren en daar ben ik dus de volgende dag gaan zitten, met mijn camera, mijn flesje cola en mijn pakje brood........

Om 11.15 uur had ik mijn eerste grauwe kiekendief te pakken..........

Grauwe kiekendief - Circus cyaneus, adulte man.

Wat een schitterend schouwspel, een grauwe kiekendief boven een akker met graan, wiekend en duikend, langzaam spelend met de wind, om maar zo lang en goed mogelijk tussen de halmen te kunnen speuren naar een muis, of een nietsvermoedende zangvogel. Kort nadat ik deze tarsel in het zicht had, kwam ook het vrouwtje boven de velden jagend in beeld. Het was voor mij vanaf het begin duidelijk dat deze twee van plan waren om samen een nest te bouwen. 'Hij' deed zo z'n best om indruk op haar te maken. En zij was overduidelijk gecharmeerd van zijn attenties, dat dit wel een echt 'love-duo' moest zijn.

Om 11.45 stopte er een autotje van Staatsbosbeheer naast me. Hans Gartner hing met z'n hoofd uit het raam en vroeg: 'En?' Hij was op stap met een collega van IVN en had me zien zitten in de berm. Drie minuten later stonden we met z'n drieen te juichen toen de twee kieken samen over de bomenrij aan de rechterkant van de weg aan kwamen vliegen, op weg naar het graan. Opperste opwinding, en ik werd meermalen enthousiast op mijn schouders geslagen. Nooit geweten wat een impact een mogelijk broedgeval van de grauwe kiek kan hebben op natuurbeheerders........

Grauwe kiekendief - Circus cyaneus, adulte vrouw.

Hans pakte direct zijn mobiele telefoon en begon opgewonden en druk gebarend te praten. Ik kon het gesprek niet volgen, maar toen er twintig minuten later een autotje stopte met een vrouw en een man, die direct uitstapten en op mij af liepen, was mijn eerste reactie er één van chagerijnigheid. Je wordt erg bezitterig en beschermend, van zo'n bijzondere waarneming. Totdat je zelf voldoende hebt gezien en gefotografeerd, dan pas ben je in staat om je waarneming te delen. En hier kwamen ineens allerlei mensen me storen op één van die dagen waarop je eigenlijk helemaal niet gestoord wilt worden.

Asociaal? Misschien wel een beetje. Maar het voelt dan net alsof iets, wat van jou is, wordt afgepakt door mensen die er net zoveel recht op hebben, maar die niets te maken hebben gehad met de zoektocht, of de ontdekking....... Vreemd, maar zo voelt het dan dus wel.

Het bleek dus Madeleine van de WGK te zijn. Ze was gebeld door Hans Gartner en dus halsoverkop in de auto naar Zoutkamp gereden, om de waarneming te bevestigen, en te kijken of er een mogelijk nestlocatie kon worden vastgesteld. Ik kreeg een boekje van de Werkgroep, wat stickers en een inspirerend praatje, en nu ben ik vrijwilliger.............

Ga zelf maar eens praten met Madeleine!! Je zult zien, je bent kansloos! En zo is't dus gekomen......