Maar de laatste jaren begint er iets te veranderen in het klimaat. Het wordt in West Europa iets warmer, er zijn vaker dan voorheen extremen in het weerbeeld waarneembaar, zoals periodes met harde wind uit vreemde richtingen en winters die zeer streng of zeer mild zijn. En dat zorgt soms ook voor vreemde gebeurtenissen op vogelgebied.
In de vroege zomer van 2007 werd er op waarneming.nl ineens melding gemaakt van een grote groep (zwerm?, vlucht?) vale gieren. Op de 17e juni werden er 7 gemeld in Limburg, op de 18e juni was er al sprake van een aantal van meer dan 60 (!) gieren in Noord Brabant en Zeeland. In elk geval werden en veel vale gieren gemeld in Oss, op een weiland in de Lage Kamp. En die zaten er de 19e juni 's nog, in elk geval 's ochtends. Meldingen op waarneming.nl van 25, 30 gieren in Oss, en in de wijde omgeving losse waarnemingen van kleinere aantallen.
Waarschijnlijk zijn de gieren vanuit Spanje of Frankrijk op thermiek en een straffe zuidenwind naar Nederland afgedreven, op zoek naar een rottend karkas om zich aan tegoed te doen. Ze zouden hier dan ook zeker niet lang blijven en terugkeren naar hun 'thuis' zodra de wind dat zou toestaan. Dus het kriebelde en jeukte enorm om naar Oss te rijden en zelf te gaan kijken. Maar mijn plichtsbesef hield me in Utrecht.
Maar na twee-en-een-halve dag aarzelen kon ik toch geen weerstand meer bieden aan de drang om zelf een vale gier te gaan fotograferen. Ik moest werken, dat was het dilemma. Ik moest meubels verkopen in Utrecht en omgeving, en ik kon me niet veroorloven om te spijbelen, vond ik. Tot die middag, toen werd het me toch te machtig.
Ik naar Oss, naar de Lage Kamp. Toen ik daar aankwam, zag ik wel een een heel leger (zwerm?, vlucht?) vogelaars, maar geen gieren. Ik turen door mijn verrekijker, om te zien waar iedereen nou zo'n ophef over maakte, maar ik kon niks ontdekken. Dan maar eens vragen aan een vogelaar met een heel grote kijker: 'Zitten ze er nog? Ziet u iets? Mag ik eens kijken?'. Nou, dat was een teleurstelling, zeg! Er was precies nog één gier te zien, heel ver weg in een boom, die stil voor zich uit zat te suffen. Eén. Niet twee, of zeven, of de beloofde 60, nee, één! En zo ver weg dat een foto maken geen zin had.
Ik keek om me heen en zag dat het weiland waarin de boom stond waar de gier in zat, grensde aan twee boerderijen. De eerste boerderij was duidelijk niet toegankelijk voor vogelaar-bezoek, maar de tweede boerderij oogde zo stil en verlaten, dat ik direct een plannetje op voelde komen. Ik liep het erf op en belde aan. Niemand. Ook de schuur zat dicht en het weiland bestond uit goede stevige grond met relatief kort gras..... Durf ik? Tuurlijk durf ik. Als ik uiteindelijk toch gesnapt wordt, ga ik wel Frans praten, daar schrikken mensen vaak van.
Ik ben naar deze machtige aaseter toe gelopen in een zig-zag patroon, om hem niet op te jagen, en ben tot op een meter of twintig gekomen. Ik heb mijn foto gemaakt (tegen het licht in, met weinig kennis van fotografie) en ben vervolgens een kwartier in het gras gaan zitten om te genieten van het moment. De vale gier heeft me geen blik waardig gekeurd en ik ben op een zeker moment maar weer weggelopen, om mijn pakkans niet te groot te laten worden.
Terugkijkend op deze dag, weet ik me nog te herinneren dat ik had bedacht dat deze ene overgebleven gier waarschijnlijk de reis naar Spanje niet meer gehaald heeft. Hij was waarschijnlijk ziek, of verzwakt en heeft zijn 'familieleden' niet meer kunnen volgen toen zij de thuisreis weer aangevat hadden. Ik ben die middag weer naar Utrecht teruggereden met een dubbel gevoel: Een unieke waarneming en een unieke foto, die niemand me meer af kon nemen, maar ook een schuldgevoel omdat ik gespijbeld had van mijn werk. En zomaar iemands weiland ingelopen, zonder om toestemming te vragen..... Foei, Michel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten