Werkgroep Grauwe kiekendief

Ik heb al eerder eens iets verteld over de Werkgroep Grauwe kiekendief, maar het leek me leuk om nou ook eens te kunnen laten zien wat het eindresultaat is van dat prachtige werk. Sinds de zomer van 2011 ben ik op zeer kleine schaal betrokken bij het werk van deze Werkgroep, en ik moet eerlijk bekennen dat het gewoon heel veel bevrediging geeft als je aan 'de achterkant van het project' kunt laten zien dat jouw inspanningen bijdragen aan een betere wereld.

De Grauwe kiekendief heeft het al vele jaren erg moeilijk in Nederland. Er zijn maar weinig broedparen te vinden, en de meeste van die broedparen bevinden zich vooral in Noord-Oost Groningen. De meeste inspanningen van de WGK worden dan ook geleverd in dat gebied, waar de gevonden broedparen worden gemonitord, en middels nestbescherming worden geholpen om het broedsucces te verhogen. Er worden gelukkig ook nog een aantal broedgevallen gemeld in Flevoland en met de monitoring en bescherming van die broedparen probeer ik een beetje te helpen.

Afgelopen zondag ben ik in Flevoland geweest om bij een van de gemotiveerde akkerbouwers in dat gebied te gaan kijken bij wat ik dan maar respectvol 'het eindproduct' zal noemen. Deze boer werkt al een aantal jaar mee met de WGK om zijn akkers geschikt te maken voor de broedende kieken. Dat is voorwaar niet niks, want hij offert er zelfs wat grond voor op en houdt rekening met het tijdstip van het uitkomen en uitvliegen van de jongen, vóórdat hij zijn tarwe gaat oogsten. En bij aankomst op zijn land, trof ik het volgende tafereeltje aan:

Circus pygargus - Grauwe kiekendief. Drie jongen op de nestbeschermer.

En daar wordt ik dan best wel een beetje gelukkig van. We (de WGK, de vrijwilligers in dit gebied en uiteraard de boeren op wiens land de vogels hun nest hadden gebouwd) zijn er trots op dat we er mede verantwoordelijk voor zijn dat deze jonge vogels niet het slachtoffer worden van een hongerige vos, of, erger nog, aan de messen van een combine, als de oogst wordt binnengehaald.

Weer de drie jongen. Nummer vier zit hier nog in het nest.

In dit geval zijn er dus vier jongen, die niet allemaal even oud zijn. De vierde, hieronder op de foto, was duidelijk minder geoefend met vliegen dan zijn broers en/of zussen, want die heeft later een hele poos op de rand van de nestbeschermer gezeten, turend naar hun vliegprestaties. Uiteindelijk heeft ook deze stoere jongen/meid het luchtruim gekozen.

De vierde 'Dalton'.

Mocht u nou meer willen weten over het werk van de WGK, klik dan op de link naast dit bericht, aan de rechterkant van de pagina. U komt dan rechtstreeks op de website van de Werkgroep. Wie weet, misschien heeft u zelfs wel een kleine donatie over voor het goede werk dat zij doen? Zodat we steeds vaker kunnen genieten van de luchtacrobatiek van de Grauwe kiekendief.........

Dit is de verantwoordelijke moeder van het stel.

De grauwe kiekendief

Ik ben verliefd. Hopeloos verliefd. Mijn hart slaat op hol, ik heb een stomme grijns op mijn gezicht en ik loop de hele dag te zingen...... Dus ik moet wel verliefd zijn, iets anders kan ik niet verzinnen. En dat allemaal vanwege een vogel, een prachtige, spectaculaire en heel bijzondere vogel. Ik had haar al eens eerder gezien en toen had ze me al betoverd, deze balletdanseres van de lucht. Ze vliegt, ze swingt, ze draait pirouettes door mijn hoofd en ik kan nu definitief niet meer zonder haar......

Mijn liefste grauwe kiekendief......

Petra zal wel denken, 'die is gek!! En ik dan?' Maak je geen zorgen lief, ik blijf met twee benen op de grond. Maar kijk nou toch, is ze niet prachtig?



Grauwe kiekendief - Circus pygargus. Adulte vrouw met prooi

Omdat ik vorig jaar betrokken ben geraakt bij de Werkgroep Grauwe Kiekendief (zie de button hiernaast) heb ik speciale aandacht voor deze prachtige roofvogel. En ,net als vorig jaar, heb ik de kans gehad om te helpen bij het opsporen van mogelijke broedparen. Ze bevinden zich meestal in percelen van boeren in gebieden die redelijk rustig zijn. Het nest bevindt zich dan vaak op de grond in een tarweveld en de dame die hier op de foto staat is niet anders. Zij en haar partner zijn waarschijnlijk hetzelfde paar dat vorig jaar ook in dit perceel een nest jongen heeft grootgebracht. Eén van die jongen staat op die eerder genoemde button aan de rechterkant.



Idem, maar nu is de prooi al verslonden

Wie weet, misschien herkende ze me wel van vorig jaar......... Vast niet, maar het is leuk om te denken van wel.

Barnevelders in het Peenedal

Door sommige roofvogel-enthousiasten wordt de zeearend soms gekscherend ook wel 'Barnevelder' genoemd, naar het beroemde forse kippenras. En inderdaad, ik moet toegeven, zittend in het gras maakt deze reus weinig indruk en komt eerder over als een lompe, ietwat trage en suffige vogel. Niet erg imposant, in elk geval. Maar in de lucht is het een ander verhaal.

Haliaaetus albicilla - Zeearend, adult.

Onvolwassen zeearend, 4e kleed.

Mocht u in vijf dagen tijd tussen de 50 en 100 waarnemingen willen doen van zeearenden, dan heb ik een tip voor u: Ga naar het Peenedal. De kans dat u een zeearend gaat zien, die schat ik op ongeveer 100%. Of nog iets meer........

O,o, Oost-Duitsland

2012 was voor mij het jaar van de Rode wouw. Elk jaar stel ik mezelf een doel, als het over het fotograferen van een roofvogelsoort gaat die ik nog niet eerder voor de lens had. En voor dat doel kies ik uiteraad in eerste instantie een soort die ook daadwerkelijk in Nederland te vinden is. Natuurlijk wil ik ook graag de Spaanse keizerarend zien en fotograferen, maar je moet wel reeel blijven, toch? In elk geval had ik voor dit jaar dus de rode wouw gekozen.

Maar die kan dus nu van mijn lijstje af!

Petra en ik zijn rond Hemelvaart en Pinksteren met de caravan naar het voormalige Oost-Duitsland gereden, ongeveer 740 kilometer van Utrecht, naar het dal van de rivier de Peene. Het ligt in het uiterste noorden van Duitsland, dicht tegen de Poolse grens, vlak onder de Oostzee. Het is een prachtig gebied met veel bos en moeras, maar ook met 'platte' landbouw-gebieden en licht glooiende weiden en akkers. Dit specifieke gebied staat bekend om de aanwezigheid van forse aantallen zeearenden, maar zoals in heel Duitsland, zijn ook hier flinke aantallen rode (en zwarte) wouwen te vinden. Maar ja, niks is zeker, dus of je ze ook voor de lens krijgt is maar zeer de vraag.

Op de eerste dag dat we op de camping in Murchin stonden, hebben we een lekkere fietstocht gemaakt, naar het dichtbij gelegen 'Insel Usedom', een schiereilandje in de delta van de Peene. Toen we net op het eiland waren aangekomen, en onze fiets wilden parkeren om een lekkere cappuchino in de zon te gaan drinken, draaide er een grote roofvogel langzaam naar ons toe, tegen de wind laverend, op een meter of tien boven ons hoofd:

Milvus milvus - Rode wouw

Met z'n diep gevorkte staart en z'n typisch geknikte vleugels, is dit een onmiskenbare rode wouw. Wat een spektakel!! Ik was danig van mijn stuk gebracht en heb de rest van de dag verdwaasd naar boven gestaard, in de hoop dat ik nóg een wouw zou zien.

Vijf dagen later kon ik mijn turflijstje wel in de prullenbak gooien. Het stond helemaal vol met streepjes bij de rode wouw. Er vliegen daar echt grote aantallen wouwen, en ze zijn bepaald niet schuw. Op onze één-na-laatste dag in Murchin heb ik nog eens een tochtje alleen gemaakt, terug naar de plek waar ik deze beauty had gezien. Ik werd niet teleurgesteld, want ik heb daar de onderstaande foto's kunnen maken:"

Rode wouw

Op onze thuisreis, na een bezoek aan een tankstation zag ik, wegrijdend van de pomp en al weer bijna op de invoegstrook van de 'Autobahn', een schitterende zwarte wouw op ongeveer 5 meter hoogte recht over de auto aan komen vliegen. Te laat om te remmen, natuurlijk. Erg jammer, maar samenvattend kan ik over Oost-Duitsland in ieder geval zeggen: 'Wouw!!'

Salisbury Cove, Maine

Twee jaar geleden, op deze dag, 10 april 2010 dus, was ik met mijn vader in Maine, USA. Ik was op bezoek bij mijn tante Ger, zijn oudste zus, die toen al 91 (!!) was, en bij mijn nicht Cookie en haar vriendin Val. Het was een bijzondere reis, omdat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat mijn vader zijn zus nog in zijn armen zou kunnen sluiten. Gisteren heb ik, samen met mijn vader en een aantal van mijn lieve nichten, neef en aanhang, symbolisch afscheid genomen van mijn tante, die een aantal weken geleden is overleden, door het uitstrooien van een handvol as in een parkje in mijn vader's woonplaats. Ik ben dus in een wat melancholische bui...

De 9e en 10e april van 2010 waren dus belangrijke dagen voor me, om meer dan één reden. Want deze twee dagen zijn ook onlosmakelijk verbonden met mijn eerste 'face-to-face' ontmoeting met de Amerikaanse Zeearend, oftewel de Bald eagle. Volgens mijn nicht stikte het in de omgeving van de zeearenden, maar ik had al drie dagen rondgelopen op Mount Desert Island zonder ook maar één glimp van deze reuzen op te vangen. Totdat mijn nicht Cookie een tip kreeg van een collega, dat er een heel goede kans was om een zeearend te zien op een bepaald weggetje in Salisbury Cove, niet ver van Bar Harbor, waar mijn tante woonde. Deze arend zou vaak in een bepaalde boom zitten, op gezette tijden. Maar meer details had zij ook niet. Dus ik erheen.......

Op de 9e april was ik vroeg in de ochtend al op de aangeduide locatie, op een smal weggetje langs een klein meertje, met een kleine boerderij aan de rand van het water. Het was mistig en grijs, een beetje troosteloos en kil. Ik ben in de auto blijven zitten en heb mijn ogen permanent de omgeving af laten zoeken, wachtend op een glimp van het nationale symbool van de USA! En het heeft ruim drie uur geduurd, maar de entree die de zeearend uiteindelijk maakte, was dan ook de moeite van het wachten meer dan waard!

Amerikaanse zeearend - Haliaeetus leucocephalus. Adult.

Met een zachte glijvlucht, op fluisterstille vleugels, kwam uit de nevel een volwassen zeearend op me af die zich met een elegant bochtje en een soepele rembeweging in een dichtbij staande boom 'parkeerde'. Ademloos heb ik zitten kijken naar deze magnifieke verschijning, bang om me te verroeren om de zeearend maar vooral niet weg te jagen.

Zittend op een tak, speurend, en wachtend?

Uiteindelijk ben ik toch maar een paar passen naar haar/hem (?) toegelopen, steeds iets dichterbij, totdat ik bovenstaande foto heb kunnen maken. En toen bleek maar weer eens, dat mensen vaak een volledig verkeerde inschatting maken van hun eigen belangrijkheid en invloed op de natuur om hen heen. Want zo'n zeearend, die is helemaal niet onder de indruk van mij, hoor. Dat denk ik maar. Die arend, die is helemaal niet met mij bezig. Die is bezig met zijn/haar volgende maaltijd, niet met kleine, onbeduidende Michel uit Utrecht. Welnee. Die zeearend heeft me in dertig minuten niet één keer bekeken, heeft niet één keer zijn kop gedraaid om te zien wat ik nou van plan was, nee, die heeft mij niet eens gezien!! Ik werd echt volledig genegeerd, ik deed er niet toe, totaal niet.

Maar wellicht was er nog een andere reden dat deze zeearend zich niets van mij aantrok??? Later meer........

Mooi plekje

De zon scheen gisteren, uitbundig. Dus dan komt er een moment waarop je een keuze moet maken tussen een wielerwedstrijd kijken op TV of je spullen in de auto gooien en de natuur in om roofvogels te gaan zoeken. Nou was het wel Parijs-Roubaix, dat moet ik erbij zeggen. Kortom, .....

Dus ik kwam om 12.30 uur aan op mijn favoriete plekje in Almere. Had u iets anders verwacht?

Nog voordat ik de auto goed en wel had kunnen parkeren, moest ik al in actie komen, want er scheerde een mannetje bruine kiekendief over mijn motorkap.

Bruine kiekendief - Circus aeruginosus. Adulte man, minimaal 5 jaar oud.

Kwestie van direct afdrukken, want je weet dus niet of je de kans op deze foto nog een keer krijgt. Maar ja, je hebt van die dagen......

Bruine kiekendief - Circus aeruginosus. Adulte man, 5 kj voorjaar.

De bruine kiekendief is een uitgesproken 'overwinteraar' in zuidelijke gebieden, met name in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Deze twee mannetjes hebben er dus al een flinke tocht opzitten en zijn zich hier nu te goed aan het doen aan de vele muizen die in dit veld aanwezig zijn. Broeden doen bruine kieken in dichte rietvelden en het is waarschijnlijk dat deze heren zich in de loop van de lente zullen melden in de Oostvaardersplassen, om een partner te zoeken en eitjes te maken. Succes, mannen!

Dat er veel muizen in het veld zitten, wordt bewezen door de volgende drie fladderende vrienden:

Ruigpootbuizerd - Buteo lagopus. Juveniel.

Blauwe kiekendief - Circus cyaneus. Adulte vrouw.

Torenvalk - Falco tinninculus. Juveniel

Samenvattend, ik heb in drie uur tijd, op een veldje van ongeveer 300 x 200 meter, zeker 2 bruine en 3 blauwe kiekendieven, 2 ruigpootbuizerden, 3 torenvalken en 2 buizerden geteld. Zeg nou zelf, is dit een mooi plekje of is dit een mooi plekje??

Je zal maar muis zijn........

Giervalk

Zo, dat was me het dagje wel, gisteren. Ik was er niet meer aan toe gekomen om te vertellen hoe ik de giervalk (zie vorige post) gevonden had en hoe de foto's tot stand waren gekomen, dus ik ga er nu maar even voor zitten.

Ik had bij de weersverwachting gezien dat het mogelijk mooi weer zou worden, met zon en een graad of 17, dus ik was goed geluimd en optimistisch over mijn kansen. De giervalk werd nog steeds gemeld in Philippine en Sluiskil, dus ik besloot tóch weer de lange rit te maken, met in mijn achterhoofd dat kleine vervelende piepstemmetje, dat maar bleef zeuren over liters diesel, 'wat als 'ie net vandaag niet rondvliegt maar verstot zit', en 'heb je hier wel tijd voor' enzovoort, enzovoort. Iedere keer als dat stemmetje weer even hoorbaar werd, antwoordde ik in mezelf: 'Je moet er wat voor over hebben, niet geschoten.......'

Ik was om 12.00 uur in de Van Remoorterepolder, waar de valk de dagen ervoor gezien en gefotografeerd was. Binnen twee minuten had ik drie buizerden voor de lens gehad, maar uiteraard was de giervalk nog even niet zichtbaar. En de beloofde zon ook niet. Grijs en grauw, en best koud ook. Het weggetje waar ik de buizerden zag was een onverhard boerenpad. Ik ben halverwege gekeerd, omdat ik niet wist waar het zou uitkomen. Terug op de afslag waar ik het paadje in was gereden, ben ik rechtaf geslagen naar de Oude Vogelschorpolder, mijn jachtterein van 21 februari. En op de kruising waar ik toen drie uur vergeefs heb staan wachten op de giervalk, stond een Belgische meneer door een scoop nar een hoogspanningsmast te turen, terwijl een blauwe kiekendief voor zijn auto langs over de weg scheerde......

'Heb je iets moois in de kijker?' vroeg ik hem, toen ik naast hem stond. Hijgend van opwinding wees hij in de verte, naar een onduidelijke 'blob' in een hoogspanningsmast. We waren het er snel over eens dat dit hem moest zijn, maar de 'blob' was te ver weg om er zeker van te zijn. Maar drie minuten later vloog ons doelwit naar een andere, beter bereikbare hoogspanningsmast:

Giervalk - Falco rusticolus. Deze heeft er schijt aan.

Mijn eerste giervalk!! En ook voor mijn Belgische collega was het 'de eerste keer'. En eerlijk is eerlijk, als hij niet met zijn kijker in de weer was geweest en ik hem niks gevraagd had, zou ik de giervalk niet ontdekt hebben.

Niet veel later besloot onze 'gierende' valk er weer vandoor te gaan, naar een hoogspanningsmast verderop, midden in het weiland. Ik besloot nog even te blijven, om te zien of ik geluk zou hebben en de valk nog eens goed voor de lens zou krijgen. Hij zat ongeveer een 500 meter van me vandaan en het zicht was nog steeds erg slecht door lage bewolking. Een Philippiense vrouw, met stok en hond, kwam naar me toe om te vragen wat ik nou precies aan het doen was. Na mijn uitleg, wees ze me op een boerenweggetje waar ik met de auto wel op kon rijden, waardoor ik waarschijnlijk wel iets dichter bij de giervalk kon komen. Wat een schat van een mens! Ik had heel dat weggetje niet gezien, maar inderdaad, 400 meter verder stond ik naast de hoogspanningsmast, en dit is wat ik zag:

En alweer krijg ik een lading stront over me heen!!

Nou ben ik best tolerant hoor, maar twee keer bescheten worden, dat gaat me te ver. Gelukkig besloot de valk zich ook nog van zijn beste kant te laten zien. Ik moest er wel voor door het weiland van de boer lopen, maar er was, volgens mij, nog geen gewas ingezaaid, dus ik heb het er maar op gewaagd. Boer, als u dit leest: Sorry, maar ik kon het niet laten.

Spiedend naar een prooi

Ik heb een half uur staan kijken en fotograferen, terwijl de giervalk op de uitkijk zittend, zijn/haar verenpak in orde bracht. Een toonbeeld van kracht en superioriteit, zich niets aantrekkend van die rare tweevoeter op de grond. Zelfs toen ik bezoek kreeg van een overspannen vogelaar uit Nieuwegein, die bijna rennend en struikelend naar me toe kwam en babbelend en hijgend naast me ging staan, bleef de valk onverstoorbaar zitten, op 30 meter afstand, in het topje van de mast.

En dan krijg je zomaar, ineens, de beloning voor twee lange ritten naar Zeeland, bij elkaar meer dan 800 kilometer en drie keer € 5,00 voor de tolweg. Met een klein hupje laat de valk zich vallen en duikt tegen de wind in, recht over je hoofd, weg richting een andere polder, om daar een houtduif op te jagen en te landen in een andere hoospanningsmast. Ik heb mijn fototoestel in de aanslag als het gebeurt, en dit is wat er dan van komt:

Klaar voor de start!

Dank je wel, you made my day!

Moet je je eens voorstellen, zeg, dat ik gewoon thuis was gebleven!! Daar moet je toch niet aan denken!!

en soms zit het erg mee......

Vandaag ben ik nog maar eens naar Philippine gereden, 187 kilometer heen en 187 kilometer terug. (zie ook mijn vorige post...).

Giervalk - Falco rusticolus, 1e voorjaar.

Nu begrijp je misschien waarom ik deze trip in februari (tevergeefs) ook al een keer gemaakt had?

Ik ga vanavond héél tevreden slapen...........

Soms zit het mee.......

Op 28 oktober 2011 werd er op waarneming.nl een giervalk gemeld in de omgeving van Philippine, in Zeeuws Vlaanderen. Dat is ruim 180 kilometer van Utrecht vandaan. Niet naast de deur, dus ik ben niet gelijk in de auto gesprongen om die zeer zeldzame dwaalgast in die verre polders te gaan opzoeken. De kans bestaat dat 'ie daar maar één dagje zit en gewoon weer verder trekt, of dat 'ie elke dag op een andere plek gaat zitten, of dat 'ie, net op de dag dat ik daar ben, geen trek heeft, of...... Nou ja, je snapt het wel, ik was niet direct super gemotiveerd om bijna 400 kilometers te gaan rijden als ik niet zeker was van de locatie.

Diezelfde giervalk werd vanaf die 28e oktober, tot 21 februari 2012 ruim 450 maal gemeld door verschillende waarnemers, telkens op plekken niet verder dan 5 kilometer van elkaar. Honkvast. Rotsvast. Vast en zeker.

Op die 21e februari, nu ik dit schrijf dus drie dagen geleden, hield ik het dus niet meer. Ik heb alle waarnemingen in mijn topografische atlas ingetekend, de Tom-Tom opdracht gegeven om me naar Philippine en Westdorpe te begeleiden en met een tank vol diesel (€ 1.40 per liter!!!) ben ik 183 kilometer gaan rijden, via Antwerpen naar Zeeuws Vlaanderen. De zon scheen flauwtjes, en er stond een rustig windje. Ik had er zin in!

(Even een melding tussendoor, voor mensen die dezelfde trip willen gaan maken: Niet luisteren naar de Tom-Tom. Die leidt je door Antwerpen en laat je dan een route volgen die niet klopt, en bovendien dwars door het centrum van Antwerpen leidt. Ik ben daar 5 jaar ouder geworden. Niet doen.)

Om 12.45 uur was ik op de plaats van bestemming, de Oude Vogelschorpolder bij Sluiskil/Philippine. Een mooi gebied voor roofvogels, want je kunt er kilometers om je heen kijken, over weilanden en akkers. Elke muis die zijn snuit durft te laten zien, is direct een doelwit. De duiven en weidevogels zijn hun leven niet zeker, want 'there is no place to hide'. Dus een giervalk loopt ook flink in het oog, als 'ie er is, tenminste.

Om een lang verhaal flink in te korten: Om 16.00 uur ben ik teleurgesteld weer afgedropen. Ik heb de hele polder 15 maal doorkruist met de auto, in elke hoek en elk gaatje gekeken naar deze stoere rover, maar niets gevonden. Ik heb een spotter uit Arnhem gesproken, één uit Almere en één uit Belgie, die allemaal, net als ik, op zoek waren naar de giervalk. Bad luck. Snipperdag. Althans, denk ik. En dat is dus balen, maar je kunt het gewoon niet plannen. Gelukkig maar, want anders is de kick eraf als je zo'n zeldzame vogel wél voor de lens krijgt. Maar toch baalde ik.

Soms zit het dus eventjes niet mee....

Om zonder mooie foto's thuis te komen is altijd vervelend, dus ik heb nog wel mijn best gedaan op een 'preying' torenvalk (biddend dus, slechte vertaling).

En mijn giervalk? Hij is die dag toch nog 1 keer gezien, 10 kilometer verderop, in een weiland waar hij nog nooit gezien was. En op 22 februari werd hij weer door 14 mensen gemeld, in de Oude Vogelschorpolder in Philippine..............

Ruigpootbuizerd in Flevoland

Toen ik begon met het fotograferen van roofvogels, wist ik eigenlijk nog helemaal niet zo veel van de verschillende soorten en hun gedrag. Ik had al wel eens gehoord van een ruigpootbuizerd, maar ik dacht in eerste instantie dat het gewoon een wat bijzondere neef van onze buizerd was, en dat hij hier gewoon voorkwam als broedvogel. Alleen niet in grote aantallen, dat had ik al wel begrepen. Maar nu, jaren later, weet ik veel meer van deze prachtige wintergast, die ons in de barre maanden van onze winter komt bezoeken.

Op hun trektocht vanuit de broedgebieden in Scandinavie en het noorden van Rusland zakt de ruigpoot af naar zuidelijker oorden, waarbij best forse aantallen vogels in West Europa blijven 'plakken'. En het is inmiddels een aangetoond feit dat ruigpoten vaak exact hetzelfde gebied kiezen om de winter door te brengen als het jaar ervoor. Zo is er bij het wildrooster op de Praamweg in Lelystad (bij de Oostvaardersplassen) al jaren een ruigpootbuizerd te zien die elk jaar terugkomt. En op 29 januari 2010 had ik hem ook voor de lens....

Ruigpootbuizerd - Buteo lagopus, adulte vrouw

Ik ben in 2011, ook in januari, weer teruggegaan naar de Praamweg, om te kijken of ik dezelfde vogel nog eens kon fotograferen. Dat is me helaas niet gelukt, maar toen ik naar mijn blauwe kiekendieven veldje aan de Dodaarsweg in Zeewolde reed, gleed er ineens een mooie juveniele ruigpoot voor mijn lens.....

Ruigpootbuizerd - Buteo lagopus, juveniel

Let bij deze foto vooral op de lichte iris en de diffuse eindband van de staart. Dit zijn de kenmerken van een juveniele vogel, die misschien wel zijn/haar eerste winter meemaakt. En ik ben dan altijd weer verwonderd dat zonder enige ervaring, deze vogel toch de weg weet te vinden naar dat mooie stukje Nederland, en zo mooi voor mijn camera langs door de lucht komt zweven. Ik zou ook wel zo'n goed richtingsgevoel willen hebben.........

Van november tot en met februari ben ik weer in opperste staat van opwinding, want elke buizerd die ik zie kan zomaar een ruigpootbuizerd blijken te zijn. Ik verdraai mijn nek bij elk paaltje langs de snelweg, ik tuur ingespannen naar elke boom waarin een vogel zit, want wie weet, wie weet,....... En juist in de winter zijn er in Nederland vele duizenden buizerden extra te zien, want het lijkt wel of er steeds meer uit Scandinavie naar ons land afzakken. Ik heb het er maar druk mee.

Je zou bijna wensen dat het alweer voorjaar was..........

En zo is het gekomen.......

Aan de rechterkant van mijn weblog zie je altijd die foto staan van een jong van de grauwe kiekendief. Deze heb ik genomen op 8 juli 2011, een dag waarop ik, met medewerkers en vrijwilligers van de Werkgroep Grauwe Kiekendief, in Zeewolde mocht helpen met het ringen en 'taggen' van grauwe kiekendieven. Ik heb zo'n jonge vogel in mijn handen gehad, en dat is een gevoel dat me lang zal heugen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik een héél klein rolletje mag spelen in het behoud van deze schitterende Nederlandse broedvogels. Het werk van de WGK is zo vreselijk belangrijk, dat kan ik niet vaak genoeg roepen. Vandaar de foto met de link, zodat je zelf kunt gaan kijken op hun website.

Mijn eerste contact met de WGK stamt van 13 mei 2011. Petra was een paar dagen naar Budapest, en ik had besloten om er ook een paar dagen tussenuit te knijpen, op zoek naar een voor mij nieuwe soort, de grauwe kiekendief. Het was de tijd van het jaar waarin de meeste grauwe kiekendieven net terug zijn gekomen uit hun leefgebieden in Afrika, maar nog op zoek zijn naar een geschikte partner en een geschikte nestplaats. Historisch gezien vind je in Nederland de meeste grauwe kieken in Groningen, dus ik besloot mijn geluk te beproeven in Zoutkamp, bij het Lauwersmeer. Op waarneming.nl waren er daar twee gemeld, dus.......

Goed weer, dus het tentje en de fiets mee, en neergestreken op Camping 't Ol Gat in Zoutkamp. Aanradertje voor mensen die rust willen. Zeker een keertje heen gaan. Is de moeite waard.

Op 12 mei heb ik de hele dag bij het Lauwersmeer rondgehangen. Uiteraard heb ik geen grauwe kiek gezien, want dat gaat zo, als je je vantevoren niet goed informeerd. Wel mooie foto's kunnen maken, maar niet van roofvogels.....

Tureluur - Tringa totanus

Wel heb ik die dag kennis gemaakt met Hans Gartner, een boswachter van Staatsbosbeheer. Hij vertelde me dat hij dacht te weten waar de grauwe kieken gezien waren en daar ben ik dus de volgende dag gaan zitten, met mijn camera, mijn flesje cola en mijn pakje brood........

Om 11.15 uur had ik mijn eerste grauwe kiekendief te pakken..........

Grauwe kiekendief - Circus cyaneus, adulte man.

Wat een schitterend schouwspel, een grauwe kiekendief boven een akker met graan, wiekend en duikend, langzaam spelend met de wind, om maar zo lang en goed mogelijk tussen de halmen te kunnen speuren naar een muis, of een nietsvermoedende zangvogel. Kort nadat ik deze tarsel in het zicht had, kwam ook het vrouwtje boven de velden jagend in beeld. Het was voor mij vanaf het begin duidelijk dat deze twee van plan waren om samen een nest te bouwen. 'Hij' deed zo z'n best om indruk op haar te maken. En zij was overduidelijk gecharmeerd van zijn attenties, dat dit wel een echt 'love-duo' moest zijn.

Om 11.45 stopte er een autotje van Staatsbosbeheer naast me. Hans Gartner hing met z'n hoofd uit het raam en vroeg: 'En?' Hij was op stap met een collega van IVN en had me zien zitten in de berm. Drie minuten later stonden we met z'n drieen te juichen toen de twee kieken samen over de bomenrij aan de rechterkant van de weg aan kwamen vliegen, op weg naar het graan. Opperste opwinding, en ik werd meermalen enthousiast op mijn schouders geslagen. Nooit geweten wat een impact een mogelijk broedgeval van de grauwe kiek kan hebben op natuurbeheerders........

Grauwe kiekendief - Circus cyaneus, adulte vrouw.

Hans pakte direct zijn mobiele telefoon en begon opgewonden en druk gebarend te praten. Ik kon het gesprek niet volgen, maar toen er twintig minuten later een autotje stopte met een vrouw en een man, die direct uitstapten en op mij af liepen, was mijn eerste reactie er één van chagerijnigheid. Je wordt erg bezitterig en beschermend, van zo'n bijzondere waarneming. Totdat je zelf voldoende hebt gezien en gefotografeerd, dan pas ben je in staat om je waarneming te delen. En hier kwamen ineens allerlei mensen me storen op één van die dagen waarop je eigenlijk helemaal niet gestoord wilt worden.

Asociaal? Misschien wel een beetje. Maar het voelt dan net alsof iets, wat van jou is, wordt afgepakt door mensen die er net zoveel recht op hebben, maar die niets te maken hebben gehad met de zoektocht, of de ontdekking....... Vreemd, maar zo voelt het dan dus wel.

Het bleek dus Madeleine van de WGK te zijn. Ze was gebeld door Hans Gartner en dus halsoverkop in de auto naar Zoutkamp gereden, om de waarneming te bevestigen, en te kijken of er een mogelijk nestlocatie kon worden vastgesteld. Ik kreeg een boekje van de Werkgroep, wat stickers en een inspirerend praatje, en nu ben ik vrijwilliger.............

Ga zelf maar eens praten met Madeleine!! Je zult zien, je bent kansloos! En zo is't dus gekomen......

Vale gier in Oss!!

Sommige roofvogels komen alleen in bepaalde seizoenen in Nederland voor. Bijvoorbeeld de Grauwe kiekendief, die in kleine aantallen in Nederland broedt, en de visarend, die alleen door Nederland trekt in het najaar en voorjaar, als de heen- en terugreis vanuit Afrika plaatsvindt. En sommige soorten komen hier alleen nog voor als dwaalgast, zoals de rode en zwarte wouw. En sommige soorten komen hier helemaal niet voor, nooit, never.

Maar de laatste jaren begint er iets te veranderen in het klimaat. Het wordt in West Europa iets warmer, er zijn vaker dan voorheen extremen in het weerbeeld waarneembaar, zoals periodes met harde wind uit vreemde richtingen en winters die zeer streng of zeer mild zijn. En dat zorgt soms ook voor vreemde gebeurtenissen op vogelgebied.

In de vroege zomer van 2007 werd er op waarneming.nl ineens melding gemaakt van een grote groep (zwerm?, vlucht?) vale gieren. Op de 17e juni werden er 7 gemeld in Limburg, op de 18e juni was er al sprake van een aantal van meer dan 60 (!) gieren in Noord Brabant en Zeeland. In elk geval werden en veel vale gieren gemeld in Oss, op een weiland in de Lage Kamp. En die zaten er de 19e juni 's nog, in elk geval 's ochtends. Meldingen op waarneming.nl van 25, 30 gieren in Oss, en in de wijde omgeving losse waarnemingen van kleinere aantallen.

Waarschijnlijk zijn de gieren vanuit Spanje of Frankrijk op thermiek en een straffe zuidenwind naar Nederland afgedreven, op zoek naar een rottend karkas om zich aan tegoed te doen. Ze zouden hier dan ook zeker niet lang blijven en terugkeren naar hun 'thuis' zodra de wind dat zou toestaan. Dus het kriebelde en jeukte enorm om naar Oss te rijden en zelf te gaan kijken. Maar mijn plichtsbesef hield me in Utrecht.

Maar na twee-en-een-halve dag aarzelen kon ik toch geen weerstand meer bieden aan de drang om zelf een vale gier te gaan fotograferen. Ik moest werken, dat was het dilemma. Ik moest meubels verkopen in Utrecht en omgeving, en ik kon me niet veroorloven om te spijbelen, vond ik. Tot die middag, toen werd het me toch te machtig.

Ik naar Oss, naar de Lage Kamp. Toen ik daar aankwam, zag ik wel een een heel leger (zwerm?, vlucht?) vogelaars, maar geen gieren. Ik turen door mijn verrekijker, om te zien waar iedereen nou zo'n ophef over maakte, maar ik kon niks ontdekken. Dan maar eens vragen aan een vogelaar met een heel grote kijker: 'Zitten ze er nog? Ziet u iets? Mag ik eens kijken?'. Nou, dat was een teleurstelling, zeg! Er was precies nog één gier te zien, heel ver weg in een boom, die stil voor zich uit zat te suffen. Eén. Niet twee, of zeven, of de beloofde 60, nee, één! En zo ver weg dat een foto maken geen zin had.

Ik keek om me heen en zag dat het weiland waarin de boom stond waar de gier in zat, grensde aan twee boerderijen. De eerste boerderij was duidelijk niet toegankelijk voor vogelaar-bezoek, maar de tweede boerderij oogde zo stil en verlaten, dat ik direct een plannetje op voelde komen. Ik liep het erf op en belde aan. Niemand. Ook de schuur zat dicht en het weiland bestond uit goede stevige grond met relatief kort gras..... Durf ik? Tuurlijk durf ik. Als ik uiteindelijk toch gesnapt wordt, ga ik wel Frans praten, daar schrikken mensen vaak van.

Ik ben naar deze machtige aaseter toe gelopen in een zig-zag patroon, om hem niet op te jagen, en ben tot op een meter of twintig gekomen. Ik heb mijn foto gemaakt (tegen het licht in, met weinig kennis van fotografie)  en ben vervolgens een kwartier in het gras gaan zitten om te genieten van het moment. De vale gier heeft me geen blik waardig gekeurd en ik ben op een zeker moment maar weer weggelopen, om mijn pakkans niet te groot te laten worden.

Terugkijkend op deze dag, weet ik me nog te herinneren dat ik had bedacht dat deze ene overgebleven gier waarschijnlijk de reis naar Spanje niet meer gehaald heeft. Hij was waarschijnlijk ziek, of verzwakt en heeft zijn 'familieleden' niet meer kunnen volgen toen zij de thuisreis weer aangevat hadden. Ik ben die middag weer naar Utrecht teruggereden met een dubbel gevoel: Een unieke waarneming en een unieke foto, die niemand me meer af kon nemen, maar ook een schuldgevoel omdat ik gespijbeld had van mijn werk. En zomaar iemands weiland ingelopen, zonder om toestemming te vragen..... Foei, Michel.

Knipoog....

Gisteren was het zonnig en warm (8 graden) en ik had gewoon geen zin om te werken. Ik zat naar buiten te staren naar de blauwe lucht en dacht aan zeearenden..... Als een jochie van 8 of 9 zat ik daar, net alsof ik op school was, dromend van het moment dat de bel zou gaan en ik weer naar buiten mocht, rennen, spelen en voetballen..... Zo'n gevoel.

Wat is het toch fijn om eigen baas te zijn.

Twee uur later draaide ik mijn auto de Dodaarsweg in Zeewolde in, op zoek naar blauwe kiekendieven en ruigpootbuizerds. Ik was toen al een uur wezen posten bij het Greppelveld in Elburg, in de hoop dat de zeearenden van afgelopen zaterdag daar zouden zitten, op zoek naar een late lunch. Maar helaas, no deal! Gelukkig is er dan altijd nog de Dodaarsweg.

Ik zag het direct. Een drukte van belang, gelukkig niet qua mensen, maar qua vogels. Kiekendieven schoten heen en weer over de lage begroeing, torenvalken stonden te bidden boven het veld, en in de verte zag ik een ruigpootbuizerd met luie vleugelslag tegen de wind in boven de struiken wieken, op zoek naar een muis.

Maar de ster van de show was toch weer een 'gewone' buizerd. Heen en weer vliegend tussen een verkeersbord, een ander verkeersbord, de graskant en de stroken luzerne in het veld, slaagde hij/zij er keer op keer in om een prooi te vangen. Ik heb deze prachtvogel minimaal drie prooien naar binnen zien werken in minder dan een uur. En toen ik bij het weggaan nog een keer langs de plek kwam waar hij/zij zat uit te buiken, stelde ik zachtjes de vraag: 'Hoe doe je dat nou elke keer, hoe flik je dat nou?' Ik kreeg geen antwoord. Ik maakte dit statieportret en reed hoofdschuddend naar huis.

Nu, uren later, begrijp ik hoe mensen zich voelen die Hans Klok de vraag stellen hoe die laatste truc nou werkt. Hans zal zijn hoofd schudden, zijn schouders ophalen en zeggen: 'It's a kind of magic'. En terwijl je je dan teleurgesteld omdraait omdat je niet begrijpt hoe hij 'em dat elke weer flikt, krijg je als afscheidsgebaar nog snel even die alwetende knipoog........ 

Wespenraat....

Elk jaar, rond de kerst, maakt heel Nederland lijstjes met goede voornemens. Kinderen die bijna jarig zijn, maken een verlanglijstje. En een boodschappenlijstje bestaat uit dingen die we willen halen, omdat we ze nodig hebben. Ik had voor 2011 ook een lijstje gemaakt. En de wespendief stond erop.

Ik had het voornemen om in 2011 een mooie foto te maken van een wespendief, omdat ik dat wilde én omdat ik dat nodig vond. Maar de wespendief is een 'moeilijke' vogel, schuw en niet erg talrijk aanwezig in Nederland. Ze maken een nest in een hoge boom in het bos, bovenop de kruin van naaldbomen is favoriet. Dus vind er maar eens één die lang genoeg in beeld is om een goeie foto te maken.

Maar dankzij Betsy, de moeder van Petra, kwam ik op het spoor van een nestelend paar wespendieven in Bosch en Duin, bij Zeist. Zij heeft me laten zien waar in het bosperceel het nest zich zou moeten bevinden. En dan is het dus eigenlijk alleen nog maar een kwestie van geduld en veel geluk.......

Wespendief - Pernis apivorus

Op 7 juli 2011 ben ik naar Bosch en Duin gereden, naar het betreffende stukje bos gelopen en heb me verdekt opgesteld onder een grove den, met uitzicht op het nest en de omringende bomen. Ik heb geduld gehad, veel geduld. Maar ook geluk, heel erg veel geluk. Op het moment dat ik eigenlijk niet meer geloofde dat ik überhaupt iets te zien ging krijgen, kwam dit mannetje tussen de bomen door aanvliegen richting het nest, en maakte een tussenlanding op een tak, schuin onder het nest.

Ik was met stomheid geslagen. Ik besefte eigenlijk ook niet echt goed wat ik nou precies zag. De vogel landde op één poot op de tak, keek schichtig om zich heen en vloog na 10 seconden weer weg, het bos in. Met een reusachtig stuk wespenraat in zijn linkerpoot. Maar dat had ik eigenlijk niet eens gezien. Zoals ik me ook niet eens gerealiseerd heb dat ik in die tien seconden wel twintig foto's had gemaakt!

En nu vliegend.

Drie minuten later zag ik hem weer, nu door de bomen flitsend en landend op het nest, waarna ik hem twintig seconden later alweer cirkelend op de thermiek omhoog zag stijgen boven het bos. Pas toen ik thuis de foto's op de computer had staan, besefte ik hoe uniek deze foto wel was. Ik heb aan veel mensen moeten uitleggen dat dit echt een wilde vogel is, en dat ik geen gebruik heb gemaakt van Photoshop of iets dergelijks.

Ik heb een wens in vervulling zien gaan, in 2011. Ik hoop dat de jongen van deze wespendieven gezond en wel het nest hebben kunnen verlaten. En ik zou alleen nog graag willen dat ik deze wespendief nog één keer zou mogen zien, en dan zou ik heel zachtjes tegen hem willen zeggen:

'Bedankt dat ik je heel even heb mogen zien en dat je heel even voor mij hebt willen stilzitten'.

Roofvogels tellen in Flevoland

Afgelopen zaterdag, 21 januari, heb ik meegedaan aan de wintertelling van roofvogels door de Stichting Vogel- en Natuurwacht Zuid Flevoland. Dit was op uitnodiging van het bestuur van de Werkgroep Grauwe kiekendief, omdat de Natuurwacht zelf niet voldoende vrijwilligers op de been kon krijgen. En bovendien is er natuurlijk voldoende informatie te verzamelen op zo'n dag die ook voor de Werkgroep belangrijk is. Dus, verzamelen om 9.00 uur, 10.30 uur het veld in en om 15.30 uur terug op het startpunt voor een kop soep. En tussendoor 5 heerlijke uren in de natuur, op zoek naar avontuur.

Het was niet de allermooiste dag om met je fototoestel aan de slag te zijn in de buitenlucht. Dikke wolken, grijs, grauw en koud met een regenachtige start. En veel wind. Heel veel wind. Ik was op stap met Sjoerd Sipma, van de werkgroep, en die heeft me heel veel verteld over zijn werk bij de werkgroep, over roofvogels in het algemeen en over grauwe kieken in het bijzonder. Leuke vent, leuke dag.

We reden rond 13.00 uur langs het Greppelveld, langs de N306 bij Elburg. Daar stopten we even om een weiland met schapen te inspecteren en te zien of daar toevallig nog een buizerd of ruigpootbuizerd te zien zou zijn. Ineens stootte Sjoerd me aan en zei: 'Pak je toestel. Nu! Zeearenden, twee!'

Jammer van het slechte licht, maar toch een mooie herinnering

Wat een imposant gezicht, zeg, een zeearend die uit een Nederlands weilandje, tegen de wind in, probeert op te stijgen. Een paar schapen stonden schaapachtig te kijken naar het geweldige gevecht van deze kolossale rovers met de omstandigheden. En tegelijkertijd sta ook ik er verbaasd van hoe snel deze 'Barnevelders' (volgens de heren van de Werkgroep Grauwe Kiekendief) hoogte hadden gewonnen en zich op de wind lieten meevoeren naar het Drontermeer. In één woord: Schitterend. En in twee woorden: Vet cool.

Een bijzondere ontmoeting....

Een grijze, gure februarimorgen in 2007. Berichten over een paartje zeearenden in de Oostvaardersplassen uit 2005 en 2006 zijn inmiddels allang bevestigd: We hebben broedende zeearenden in Nederland!! En op 50 kilometer van Utrecht!!

Gewapend met mijn Canon EOS 350 D en mijn 100-400 mm zoomlens toog ik vol goede moed naar het Jan van den Boschpad, waar de meeste waarnemingen werden gemeld. Er vlogen er toendertijd drie in het gebied, een broedend paar en wellicht het jonge dier dat in 2006 geboren was. Dus ik had goede hoop dat ik een 'vliegende deur' voor mijn lens zou krijgen.

Toen ik aankwam op mijn plekkie waar ik de meeste kans dacht te hebben, scheen er al geen zon meer. Het trok helemaal dicht en de bewolking was dik en donkergrijs. Ik had nog niet heel veel ervaring met het fotograferen in dergelijke omstandigheden, dus ik had geen belichtingscorrectie ingesteld. Bovendien, er moest eerst nog wel een zeearend verschijnen, voordat ik überhaupt aan fotograferen kon denken.

Ik heb daar 4 uur gestaan. Geen zeearend, geen buizerd, geen torenvalk. Wel kou, veel kou. En wind, een harde gure wind die me het gevoel gaf dat ik zonder jas van huis was gegaan. Ik had geen gevoel meer in mijn vingers en een stekende tintelende pijn in mijn oren en neus, toen ik tenslotte besloot om eieren voor mijn geld te kiezen.Ik ging naar huis. Stomme beesten, die zeearenden.

Ik deed mijn rugzak open om mijn camera op te bergen. Ik had de lens al ingeschoven en de lensdop zat er al weer op. Een laatste blik naar de einder deed me echter verstijven en zonder naar mijn handen te kijken greep ik de camera weer vast, schoof de lens weer naar de 400 mm stand en deed de lenskap van de lens. Ik dacht nog: 'Goh, dat is een flinke buizerd'. In een rechte lijn, vanuit de Oostvaardersplassen in de richting van Almere Stad vliegend, kwam een roofvogel op mij af vliegen op ongeveer 50 meter hoogte. Ik keek door de zoeker van mijn camera en ben gaan 'knippen'.

Had ik nou maar.... Als ik geweten had..... Stom, stom, stom....

As is verbrande turf, en gedane zaken nemen geen keer. Bovendien zijn de foto's nog best aardig uitgekomen. Tot op de dag van vandaag ben ik nog onder de indruk van die eerste ontmoeting met de grootste in Nederland voorkomende roofvogel. Ik voel ook nog steeds de pijn in mijn vingers en mijn andere uitstekende delen toen die in de auto langzaamaan ontdooiden. Toch weer een dag om nooit meer te vergeten.



Hoe het ooit begon.....

Ik heb in het verleden een aantal maal een baan gehad als verkoopadviseur buitendienst (sjiek voor 'vertegenwoordiger') waardoor ik veel onderweg was met de auto. Je komt dan langs vele mooie plekken, en soms op een tijdstip waarop je nét je boterhammetje op wilt peuzelen. Een mens moet toch eten, nietwaar?

Ik moest op een dag, ergens in het vroege voorjaar van 2004, in Almere zijn, om daar bij een klant wat magazijnstellingen te verkopen. Vlak bij de Oostvaardersplassen, bij het Jan van den Boschpad, als u dat wat zegt. Ik had ook mijn digitale compactcamera bij me, een Canon Powershot G3, en die lag op de passagiersstoel naast me toen ik weg reed bij de klant.

Op zoek naar een mooi plekje om de auto neer te zetten en mijn lunch op te eten, kwam ik langs een woonwijk die bijna ín het bos lag. Langzaam rijdend reed ik naar een rustig plekje om de auto neer te zetten. En terwijl ik de kant van de weg opzocht en de auto langzaam uit liet rollen, zag ik uit mijn ooghoek een forse wit/zwart gestreepte vogel in een boom zitten die direct mijn aandacht trok. Ik zette de auto stil, deed mijn raam naar beneden aan de passagierskant en greep mijn camera.

Buizerd - Buteo buteo

Ik heb een uur gedaan over mijn lunch, want deze prachtige buizerd is dat hele uur onverstoorbaar blijven zitten. Vanaf dat moment was ik verkocht. Die strenge blik, die houding van majestueuze kracht en onafhankelijkheid, die absolute schoonheid van een vogel, die zorgt er nu voor dat ik elke mogelijkheid die ik heb eropuit trek met mijn camera, dat ik af en toe verdwijn van de aardbol, en mezelf verlies in de leefomgeving van de roofvogels.

Mijn eerste blog.....

Zojuist een weblog aangemaakt. Het leek niet moeilijk, dus ik dacht, ik probeer het eens. Na een paar half afgemaakte pogingen bij andere aanbieders toch maar gekozen voor deze site. 'Eens kieken wat daar van komt'.

Ik denk dat ik de behoefte niet kan onderdrukken om jullie allemaal mee te laten genieten van de foto's die af en toe maak van roofvogels in het wild. Ik ben soms avonden zoet met het rondsturen van foto's per email, dus ik hoop dat dit daarvoor een mooie oplossing is. Ik kan mijn verhaal kwijt en mijn foto's laten zien, en het kost me minder tijd en moeite, hoop ik.

De directe aanleiding voor het maken van deze blog is eigenlijk te vinden in de ontmoetingen die ik in de afgelopen jaren heb gehad met diverse vogelaars, natuurbeheerders, fotografen en dierenbeschermers. Ik zou zomaar een lijst met twintig mensen kunnen opstellen die in meer of mindere mate hebben bijgedragen aan het idee dat ik mijn foto's op internet moet zetten. Ikzelf vind in veel gevallen dat de foto's die ik maak niet goed genoeg zijn voor publicatie. Maar sommige foto's zijn inderdaad zo mooi en uniek, dat ik ze toch graag wil laten zien.

Vrouwtje Blauwe kiekendief - Circus cyaneus

Ik ga ook proberen te vertellen hoe leuk het is om met je bergschoenen door de 'wildernis' te banjeren,op zoek naar een slechtvalk, een grauwe kiekendief of een zeearend. Een speurtocht door de natuur die heel vaak mooie ontmoetingen en mooie foto's oplevert. Maar ook, hoe frustrerend het kan zijn als je een paar uur hebt zitten wachten op een mannetje blauwe kiekendief en dat je bij thuiskomst op waarneming.nl moet lezen dat hij in een weiland 500 meter verderop gefotografeerd is. Balen. Maar dat hoort er dus wel bij.

Ik hoop dat ik het voor elkaar krijg om jullie regelmatig met leuke berichten en mooie foto's te verrassen. Laat me weten wat jullie ervan vinden. Ik stel jullie aandacht en jullie mening zeer op prijs.

Veel plezier.